Η ανάπτυξη της προσωπικότητας των εφήβων αποτελεί μία περίπλοκη διαδικασία η οποία συνοδεύεται από αισθήματα αναστάτωσης, αμφιταλάντευσης, ενδυνάμωσης των συγκρούσεων σε ενδοπροσωπικό και διαπροσωπικό επίπεδο και διέπεται από δύο αλληλένδετους στόχους: οι έφηβοι επιζητούν τη ριζική αποδέσμευση από την οικογένειά τους και την ανάπτυξη της ταυτότητας (Κουρκούτας, 2001, σ. 82. Meeus , 2003, σ.192). Η απαγκίστρωση των εφήβων από την επιρροή της οικογένειας αναφέρεται συχνά στη βιβλιογραφία ως δεύτερη περίοδο αποχωρισμού- εξατομίκευσης [1] στην ανάπτυξη του ανθρώπου ( Meeus , 2003) και συνεπάγεται την αναδόμηση του κοινωνικού δικτύου των εφήβων από τους σημαντικούς άλλους. Η έντονη στήριξη από την ομάδα συνομιλήκων αντικαθιστά σταδιακά τους γονείς ως τα σπουδαιότερα πρόσωπα αναφοράς και επιτρέπει στον έφηβο να διαμορφώσει στενές διαπροσωπικές σχέσεις. Οι αλλαγές αυτές συχνά προκαλούν συγκρούσεις με τους γονείς, οι οποίοι αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο της κατάσ