Έρευνα αναφορικά με τη σχέση γονέα-παιδιού

Σύμφωνα με τον Carl Rogers, η ανάγκη για θετική αναγνώριση έχει πρώτιστη σημασία κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όταν οι εμπειρίες του παιδιού αναγνωρίζονται και κατανοούνται από τους «σημαντικούς άλλους» επιλεκτικά, τότε ορισμένες εμπειρίες δε γίνονται αντιληπτές σύμφωνα με την οργανισμική τους αξιολόγηση, αλλά εξετάζονται έτσι ώστε να διατηρηθεί η αναγνώριση εκ μέρους των άλλων. Το πρόσωπο αυτό βιώνει κατάσταση ασυμφωνίας μεταξύ εμπειριών και εαυτού. 

Η κατάσταση αυτή συνδέεται από ψυχολογική δυσπροσαρμογή και λανθάνουσα απειλή, μολονότι η τελευταία δε γίνεται πάντοτε αντιληπτή. Διάφορες μελέτες αναφορικά με τη σχέση γονέα-παιδιού δείχνουν ότι η δεκτική και δημοκρατική στάση των γονιών διευκολύνει την υγιή ανάπτυξη του παιδιού και αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τη δική τους αυτοαποδοχή. Οι μητέρες που αποδέχονται τον εαυτό τους  έχουν την τάση να αποδέχονται και τα παιδιά τους. 

Αποφασιστικής σημασίας όμως είναι και ο τρόπος με τον οποίο τα ίδια τα παιδιά αντιλαμβάνονται τις εκτιμήσεις των γονιών τους. Αν αισθάνονται ότι οι εκτιμήσεις είναι θετικές θα είναι ευχαριστημένα με το σώμα τους και τον εαυτό τους. Αν αισθάνονται ότι οι εκτιμήσεις είναι αρνητικές, θα σχηματίσουν αρνητική εικόνα για το σώμα τους και θα νιώσουν ανασφάλεια 

Πηγή: Pervin, A. L.,& John, P. O (2001). Θεωρίες Προσωπικότητας. Αθήνα: Τυποθήτω-Γιώργος Δαρδανός

Φωτο: Hume,_Snowman.jpg ‎(400 × 388 pixels, file size: 43 KB, MIME type: image/jpeg)